خبر حضور تو نازنینم

چند روزی بود که یه حسی تو دلم داشتم. یه حس سفتی، گرفتگی کوچولو یا هرچیزی که نمی تونستم اسمی براش بذارم. همش به بابایی میگفتم من نی نی دارم. و دوتایی میخندیدیم. اما گاهی از تصور اینکه واقعا اینطوری باشه ته دلم میلرزید.

روز 24 فروردین بود که منتظر بودم اما دیدم بر خلاف همیشه چیزی که منتظرش بودم اتفاق نیوفتاد.

روز 25 از سر کار که برمیگشتم رفتم یه بی بی چک خریدم و آمدم خانه. توش نوشته بود که اول صبح بهتر جواب میده. صبر کردم تا صبح بشه.

صبح 26 که برای نماز بیدار شدم ازش استفاده کردم و دیدم که خط دوم صورتی شد. باورم نمیشد. با چشمهای گرد شده و وحشت به سمت بابایی رفتم و گفتم دیدی گفتم. اما باز هردومون باورمون نمیشد.

وقتی رفتم سر کار وسط روز رفتم آزمایشگاه زند که نزدیک بود و آزمایش دادم و چون نمونه های صبح رو فرستاده بودند گفتتند که فردا جواب میدیم. با التماس خواستم که هر طور شده زودتر بهم جواب رو بگن.

رفتم سر کار ولی دل تو دلم نبود.

عصر با بابایی رفتیم آزمایشگاه و گفتند که حاضر نیست. وقتی از آزمایشگاه اومدم بیرون دیدم خاله راز و عمو نیما هم کنار ماشین هستند. اومده بودند از صنایع دستی ویلا خرید کنند. باهاشون حال و احوال کردم اما دل تو دلم نبود. اصلا نمی فهمیدم چی میگم.

برای اینکه سرمون گرم بشه رفتیم شهروند آرژانتین. اونجا مشغول خرید بودیم که زنگ زدم آزمایشگاه و مسئول مربوطه گفت که بله جواب مثبته. همونجا نشستم رو زمین. تمام تنم یخ کرد. و پاهام بی حس شده بود. به کمک بابایی رفتم تو ماشین . و حالم تا تو خونه وصف ناشدنی بود.

به خونه که رسیدیم تو لابی ساختمان بالا آوردم. البته از استرس بود چون تا حالا همچین خبری نبود. انقدر استرس داشتم و انقدر نگرانی های جورواجور به سراغم میامد که حالمو خراب کرده بود.

وقتی فکر میکردم که حالا یه موجود کوچولو تو وجود منه. باورم نمیشد.

وحشت تمام وجودم رو گرفته بود. ترس از اینکه تا حالا که نفهمیده بودم نکنه کاری کرده باشم که برات خوب نبوده. آخه قبلش سرما خورده بودم و دارو مصرف کرده بودم. موهامو رنگ کرده بودم. حتی از خوراکیهام میترسیدم که نکنه برات خوب نبوده باشه.

حالا دیگه من داشتم مامان میشدم. حسی که از بچگی حتی توی بازیهام دنبالش بودم. حسی که همیشه به مامانم میگفتم من میخواهم نی نی به دنیا بیارم. همیشه تو تصورم اینو داشتم که من یه نینی دارم که پیش فرشته ها تو آسمونه. اونا ازش مواظبت میکنند تا هر وقت که خدا بگه اونو برام بفرستند. حالا این تصورات واقعی شده بود. حالا دیگه فرشته های آسمونی تورو بیدار کرده و از اونجا برای من فرستاده بودند.

با اینکه همیشه بهش فکر کرده بودم . با اینکه خیلی نی نی دوست داشتم. با اینکه همیشه میگفتم اگه یه روزی بفهمم بچه دار نمیشم دیوونه میشم و میمیرم. ولی حالا که این حس واقعی شده بود میترسیدم. با اینکه همیشه فکرشو کرده بودم ولی حالا خیلی غریب بود. آخه مامانی خوب تا حالا این حسو و این لحظه رو تجربه نکرده بودم. هیچی نمیدونستم . به همه چی شک میکردم. حتی انقدر غریب بود که وقتی به این فکر میکردم که الان اون تو یه چیزی وول میخوره یهو تنم میلرزید. خلاصه اون شب برایم شبی بود فراموش نشدنی که تا صبح نخوابیدم . و فرداش رفتم دکترکه دیگه آروم شدم و کم کم شروع کردم به شناخت مراحل رشد تو و وضعیت خودم.

و خدارو سپاس میگویم هزاران بار برای این لحظه ها و این هدیه زیبا.

تو قسمتهای بعدی می نویسم.